مقاله‌ای به نام رشیدی‌مطلق که 400 روزه سر سلطنت را به باد داد

به گزارش خبرنگار حوزه احزاب گروه سیاسی خبرگزاری آنا، همایون وزیر اطلاعات و جهانگردی دولت جمشید آموزگار درباره جنجال دی ماه سال 1356 در روزنامه اطلاعات خاطره‌ای جالب دارد. او گفته که روزی در محفلی هویدا وزیر دربار به وی کاغذی را نشان می‌دهد و خواستار چاپ آن در روزنامه اطلاعات به فوریت بسیار مهم می‌شود.

بعدها هویدا در دادگاه و محاکمه خودش بعد از انقلاب اسلامی گفت که نمی‌داند این مقاله از کجا آمده است و تنها از دربار و شاید ساواک به وی گفته‌اند که باید این مقاله به چاپ برسد و حتی خودش هم نمی‌دانسته رشیدی‌مطلق چه کسی است؟!

مقاله‌ای با عنوان «ایران و استعمار سرخ و سیاه» در روز 16 دی ماه سال 1356 با تیتر درشت و در صفحه‌ای که تمام مخاطبان بتوانند آن را مشاهده کنند، به چاپ رسید. این مقاله به اذعان بسیاری از کارشناسان و تحلیل‌گران سیاسی مقدمه‌ای برای طوفان علیه سلطنت و شاه شد و به تعبیری سر شاه را به باد داد و یکسال از این مقاله نگذشت که شاه از ایران فرار کرد.

احمد رشیدی‌مطلق در این مقاله به استعمار سرخ یعنی کمونیست‌ها اشاره کرد و در قسمت اعظمی از این نوشته سیاسی خود به حضرت امام خمینی(ره) و روحانیون تأکید داشت و با توهین آشکار به رهبری انقلابیون، ایشان را با عنوان فردی هندی یاد می‌کند و تمام تحرکات و نهضت مردمی که علیه شاه و  دستگاه پهلوی به راه افتاده بود را ناشی از توطئه عنوان کرد. هیچ وقت دستگاه شاه شاید حدس نمی‌زد که این مقاله سرآغازی برای پایان سلطنت‌ها آن در 400 روز آینده باشد.

یکی از نکاتی که در رابطه با این مقاله وجود دارد، این است که چاپ این موضوع مصادف با قانون کشف اجباری حجاب و برای مقابله با نوع نگاه رضاخانی صورت گرفت و دربار فکر کرد با این مقاله توانسته آتش انقلاب را کمی آرام ببخشد. این مقاله در روزنامه اطلاعات چاپ شده و در روزنامه کیهان با مقاومت سردبیری و اعضای تحریریه مقاله چاپ نمی‌شود.

بخشی از این مقاله عناوین خاصی را در بر داشت. رشیدی‌مطلق نوشت: «مالکان که برای ادامه تسلط خود همواره از ژاندارم تا وزیر و از روضه‌خوان تا چاقوکش را در اختیار داشتند، وقتی با عدم توجه عالم روحانیت و در نتیجه مشکل ایجاد هرج و مرج علیه انقلاب روبرو شدند و روحانیون برجسته حاضر به همکاری با آن‌ها نشدند، در صدد یافتن یک «روحانی» برآمدند که مردی ماجراجو است». این مقاله امام خمینی(ره) که پشتوانه میلیون‌ها مردم است، هندی معرفی کرد که سبب خشم مردم شد و نخستین جرقه‌ای آن در روز 19 دی ماه در قم سبب بروز درگیری و گشودن آتش توسط نیروهای نظامی شد و بسیاری از مردم به شهادت رسیدند و در چهلم این واقعه تبریز به خون کشیده شد و این مراسم‌های چهلم تا 22 بهمن سال 1357 ادامه داشت و انقلاب اسلامی پیروز شد.

جدا از اشتباه استراتژیک حکومت پهلوی درباره این مقاله نویسنده آن برای بسیاری هنوز تبدیل به ابهام شده است. برخی مانند قره‌باغی آخرین فرمانده ارتش نویسنده این مقاله را داریوش همایون معرفی می‌کند که توسط او تکذیب شد. برخی دیگر این مقاله را دست پخت پرویز ثابتی مدیرکل امنیت داخلی و تحلیل‌گر سیاسی ساواک می‌دانند که او هم بعدها آن را تکذیب کرد. اردشیر زاهدی آخرین سفیر حکومت شاه در آمریکا نویسنده این مقاله را فرهاد نیکخواه مشاور هویدا و به خواسته شاه معرفی کرد. امری که بسیار برای برخی از تاریخ‌نویسان ثابت است، این بود که نیکخواه که درس خوانده علوم سیاسی بود و مدیر روابط عمومی بنیاد پهلوی و شخصی نزدیک به فرح و شاه محسوب می‌شد، این مقاله را نوشته و شاه هم آن را خوانده و تأیید کرده است. اسم رشیدی‌مطلق نیز توسط برخی کالبد شکافی شده است و رشید یعنی فردی که از همه بالاتر است و به شخص شاه اشاره دارد و مطلق نیز همان حکومت شاه که باید یگانه باشد، می‌توان دانست. داریوش همایون معتقد بود شاه «آمر اصلی» نوشته شدن این مقاله بود که از طریق دستگاه مطبوعاتی هویدا ترتیب نوشته شدنش داده شد.

در آخر باید گفت حتماً شخص محتوای مقاله را دیده یا خود آن را تصحیح و نگارش کرده است، چون همین سخن گفتن از استعمار سرخ و سیاه را در سال 1343 در قم انجام می‌دهد و روحانیون را سیاه کنندگان جامعه معرفی کرد که با سرخ‌های کمونیست دو لبه یک قیچی هستند. هر چه که بود این مقاله آغازی بر پایان سلطنت بود.

انتهای پیام/4082/4071/