شهید صیاد شیرازی و رعایت حقوق بیت‌المال

به گزارش خبرنگار حوزه حماسه و مقاومت گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، سپهبد شهید علی صیاد شیرازی در سال ۱۳۲۳ در شهرستان درگز استان خراسان به دنیا آمد. با پایان تحصیلات مقدماتی وارد دانشکده افسری شد و در سال ۱۳۴۶ از آن دانشگاه فارغ‌التحصیل شد. پیش از پیروزی انقلاب اسلامی در بخش‌های مختلف ارتش به‌ویژه در غرب کشور خدمت کرد و هم‌زمان در سازماندهی فعالیت نیروهای انقلابی در این نهاد نیز تلاش می‌کرد. در همین ایام با درجه ستوان‏‌یکم و سمت استادی، در مرکز آموزش توپخانه اصفهان تدریس می‌کرد.

پس از پیروزی انقلاب، سلسله عملیاتی که به حصر شهرهای سنندج و پادگان‌های مریوان، بانه و سقز پایان داد را طراحی کرد. شهید صیاد شیرازی با آزادسازی سنندج، دو درجه ارتقاء گرفت و با درجه سرهنگ تمام، فرمانده عملیات غرب کشور شد.

در مهرماه سال ۱۳۶۰ از سوی امام خمینی (ره) به فرماندهی نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی منصوب شد. همچنین فرماندهی نیروهای ارتش در عملیات‏‌های ثامن‌الائمه (ع)، طریق‌القدس، فتح‌المبین و بیت‌المقدس را بر‌عهده داشت. وی در اردیبهشت ماه سال ۱۳۶۶ با پیشنهاد رئیس شورای‌ عالی دفاع و موافقت امام خمینی (ره) به درجه سرتیپی ارتقاء مقام یافت.

شهید صیاد شیرازی در شانزدهم فروردین ۱۳۷۸ و هم‌زمان با عید غدیر با حکم مقام معظم فرماندهی کل قوا به درجه سرلشکری نائل شد و سرانجام در روز شنبه ۲۱ فروردین ماه ۱۳۷۸ توسط نیروهای تروریستی منافقان به شهادت رسید.

متن زیر از صفحه 67 کتاب «صیاد دل‌ها» به نقل از سرهنگ حسن کلانتری انتخاب شده است:

صیاد جز برای خدا و رضایت او قدمی برنداشت و زندگی و خدمت طولانیش در جبهه‌ها زیادتر از همه است. از افرادی بود که هیچ‌گاه نماز شبش ترک نشد. یکی از ویژگی‌های بارز ایشان در طول 20 سال خدمت به انقلاب این بود که در شبانه‌روز بیشتر از چهار ساعت نخوابید. مکرر می‌دیدیم استراحتش را داخل ماشین حین تردد بین قرارگاه‌ها می‌گذراند و خوابش همین بود.

حتی در شرایط پس از جنگ، وقتی وارد منطقه عملیاتی می‌شد گویی که می‌خواهد پرواز کند. در اوقات نماز همیشه 20 دقیقه قبل از شروع نماز در مسجد حاضر می‌شد و به تلاوت قرآن و دعا مشغول می‌شد تا زمان اقامه نماز فرا رسد و در این وقت نیم ساعت که به نماز اختصاص می‌داد، هرگز حاضر نبود به کار دیگری بپردازد و این وقت را مختص نیاز و نماز می‌دانست.

من که از نزدیک در جریان کار ایشان بودم، این را گواهی می‌دهم که هیچ کاری را مهم‌تر از اقامه نماز در اول وقت نمی‌دانست. در مورد مسائل شخصی یک زندگی متوسطی داشت. در طول خدمت حقوق اضافی، تشویقی و ... نگرفت و حقوق استحقاقی‌اش را هم که می‌گرفت به عناوین مختلف بین نیازمندان تقسیم می‌کرد.

حتی در خصوص دریافت زمین و ساخت منزلش اصلاً اطلاعی نداشت. زمانی که برای گرفتن مجوز ساختن به شهرداری رفته بودم، شهردار ناحیه می‌گفت غیرممکن است که خود صیاد در جریان نباشد و من توضیح دادم که اگر ایشان بفهمد ابداً قبول نخواهد کرد.

از مواردی که رعایت می‌کرد حقوق بیت‌المال بود. از منطقه با من که در دفتر ایشان بودم تماس می‌گرفت و می‌گفت مثلاً سه دقیقه با مشهد با پدرم صحبت کرده‌ام. ما موظف بودیم تماس‌های شخصی‌اش را یادداشت، جمع‌بندی و پولش را از محل حقوق وی کسر کرده، به حساب بیت‌المال واریز کنیم و رسید همه این پرداخت‌ها هم موجود است.

درخصوص ساده‌زیستی شهید هم باید یادآور شوم وی خودروی پیکان داشت، در حالی‌ که ده‌ها خودروی از نوع دیگر و پیشرفته در اختیار ما بود، اما ایشان پرهیز می‌کرد و می‌گفت کارهای شخصی را با خودروی شخصی‌ام انجام می‌دهم.

انتهای پیام/4072/4104/