ماجرای سفره خالی جودو و فرش قرمز اروپایی ها

گروه ورزشی خبرگزاری آنا، پول؟ احترام؟ تجربه جدید؟ امکانات و رفاه بیشتر؟ چه چیزی باعث می شود یک ورزشکار ترک دیار کند و از کشورش برود؟ البته بار سفر بستن و راهی کشور بیگانه شدن تنها مختص به ایرانی‌ها نیست.‌‌ در همه جای دنیا و در همه رشته‌ها گاهی شرایطی به وجود می‌آید که ورزشکاری عزمش را برای ترک وطنش جزم می‌کند.‌

در میان رشته‌های ورزشی جودوی ایران در بحث مهاجرت رکورددار است. در آبان‌ماه سال 96 بود که محمد رشنونژاد جودوکار کم و سن و سال اندیمشکی در جریان رقابت‌های جودوی گرند‌پری 2017 هلند برای همیشه از جمع یاران خود در تیم ملی جدا شد و به این کشور پناهنده شد و تلاش‌های مسئولان فدراسیون جودو هم برای پیدا کردن این جودوکار 20 ساله ره به جایی نبرده‌است.

چرا ورزشکاران ایرانی قید حضور در تیم ملی را می زنند؟!

کاملا بدیهی است که پناهندگی و اخذ تابعیت ورزشکاران ایرانی به هر دلیلی که باشد به چهره ورزشی ایران لطمه می‌زند و باید تدبیری برای جلوگیری از آن اندیشید. در این میان عمده کسانی که از جودوی ایران رفتند، بارها از شرایط بد مالی خود و از روزهای سخت بی‌پولی صحبت کرده‌ بودند. البته این ورزشکاران به رغم تمام سختی‌ها باز هم به تمرینات خود ادامه دادند اما وقتی دیدند دیگر هیچ گوش شنوایی برای حرف‌هایشان نیست مهاجرت را بر قرار ترجیح دادند و تصمیم گرفتند مابقی عمر ورزشی خود را در کشور دیگری که آنها را به ساحل آرزوهایشان می رساند سپری‌کنند.کوچ جودوکاران به دلیل مشکلات مالی است.‌‌شرایط مالی رشته جودو و دیربازدهی بودن آن باعث شده تا برخی جودوکاران راهی دیار غربت شوند.‌ متاسفانه کمبود منابع مالی و همچنین سرمایه‌گذاری بر روی عده‌ای خاص و اعزام تنها برخی نفرات خاص از سوی فدراسیون باعث شده برخی جودوکارانی که پشت سر جودوکاران مطرح باقی‌مانده بودند و کمتر میدان را برای عرض اندام خود می دیدند راهی دیار غربت شوند.

البته در این میان تنها رشنو‌نژاد بود که به همراه تیم ملی به هلند رفت و دیگر برنگشت، و دیگر نفراتی که ترک دیار کردند به همراه تیم اعزام نشده بودند اما شرایط بد اقتصادی و شاید هم بی‌توجهی فدراسیون به رغم میل باطنی از ایران رفتند. با توجه به نزدیکی و شباهت رشته جودو به رشته‌های چون کوراش، کشتی با چوخه، آلیش،‌ برخی جودوکاران برای حضور در این مسابقات داوطلب می‌شوند و گاهی به صورت شخصی و به واسطه دلالان ویزای کشور مورد نظر را هم اخذ می کند و به بهانه حضور در آن رقابت ها برنامه مورد نظر خود که مهاجرت است را عملی می کنند. در واقع جودوکاران با اخذ ویزا برای حضور در مسابقات شبیه به جودو راه را برای خروج از کشور برای خودشان باز می کنند و وقتی هم به کشور مبدا می رسند دیگر به ایران برنمی گردند. البته در چند سال اخیر اکثر نفراتی که به دنبال آرزو‌های خود در آن سوی آب‌ها بودند به ایران بازگشتند و حتی دوباره پیراهن تیم ملی را برتن کردند.

به هر حال به نظر می‌رسد تا زمانی که وضع معشیتی جودوکاران بهتر نشود و آنان دغدغه مخارج زندگی شخصی خود باشند باز هم شاهد کوچ اجباری آنها به خارج از کشور خواهیم بود و این داستان ادامه خواهد داشت.