پیشرفته‌ترین سایبورگ‌های زنده جهان

به گزارش گروه علم و فناوری آنا، هانا حیدری؛ این روزها بدن افراد سازگاری بیشتری با تکنولوژی دارد. دیگر قدرت، مهارت و حواس ابرقهرمان‌ها محدود به کتاب‌ها و فیلم‌ها نیست. با وجود این که تکنولوژی‌های پیشرفته منجر به پیشرفت قابلیت‌های انسانی در آینده خواهد شد اما در حال حاضر یکی از بهترین گزینه‌ها برای کمک به افراد ناتوان است.

سایبورگ تلفیقی از دو واژه سایبرنتیک و ارگانیسم است؛ یک سایبورگ موجودی با هر دو اجزای ارگانیک و مکانیکی است. خلقت سایبورگ با تعامل انسان و رایانه شروع شد.

در ادامه شش نمونه قابل‌ توجه از سایبورگ‌های کنونی را معرفی می‌کنیم:

شنیدن رنگ‌ها با کمک یک آنتن

نیل هاربیسن، هنرمند، به طور مادرزادی توانایی دیدن رنگ‌ها را ندارد. در سال 2004، هاربیسن تصمیم گرفت که این اوضاع را تغییر دهد. وی یک آنتن الکترونیکی به قسمت پشتی جمجمه خود نصب کرد که فراکانس‌های رنگی را به لرزش‌هایی تبدیل می‌کرد که مغز وی به عنوان صدا تفسیر می‌کند و به هاربیشن اجازه می‌دهد که رنگ‌ها را بشوند. این فرکانس‌ها می‌توانند از طیف بصری نیز فراتر بروند و به کاربر اجازه دهند که فرکانس‌های نامرئی مانند مادون قرمز و فرابنفش را نیز بشوند.

هاربیسن می‌گوید: «هیچ تفاوتی بین مغز من و یک نرم‌افزار یا آنتن من و یک بخش از بدن وجود ندارد. با وجود این آنتن، احساس می‌کنم که بخشی از تکنولوژی هستم».

البته تغییرات بدنی وی همیشه به‌آسانی مورد قبول قرار نمی‌گیرد. وقتی که آنتن هاربیسون در عکس گذرنامه وی ظاهر شد، دولت انگلستان ایراداتی گرفت اما درنهایت هاربیسن موفق شد که این پرونده را ببرد و تبدیل به اولین سایبورگ قانونی شود.

بازوی «لوک»

بازوی لوک، که به افتخار لوک اسکای‌واکر نام‌گذاری شده است، یک پروتز بسیار پیشرفته است که برای کاربر حس لامسه را به ارمغان می‌آورد. یک موتور مخصوص با تقلید از مقاومت اشیای فیزیکی مختلف، بازخوردی را فراهم می‌کند که کاربر به کمک آن می‌تواند حس کند مقاومت یک بالش کم‌تر از یک آجر است. بازوی لوک در سال 2014 از سازمان غذا و داروی آمریکا تائیدیه گرفت.

سنسورهای الکترونیکی، سیگنال‌هایی را از ماهیچه کاربر دریافت می‌کنند، سپس دستگاه آنها را به حرکات فیزیکی ترجمه می‌کند. کاربر می‌تواند از طریق سوئیچ‌هایی که با پا کنترل می‌شوند، در یک زمان چند مفصل را حرکت دهد. اولین نمونه‌های بازوی لوک در سال 2016 در اختیار گروهی از افراد نظامی قرار گرفت که بازوی خود را از دست داده بودند.

دید مصنوعی

جنز نامن، در 20 سالگی، طی دو تصادف جداگانه بینایی هر دو چشم خود را از دست داد. در سال 2002، وی در سن 37 سالگی در آزمایش بالینی موسسه «دوبل» شرکت کرد. در این آزمایش، یک دوربین‌ تلویزیونی مستقیما به مغز نامن متصل شد تا کار چشم‌های آسیب‌دیده‌اش را انجام دهد. نقطه‌های نورانی بهم پیوستند تا اشکال و خطوط بیرونی دنیای اطراف نامن را شکل دهند و به وی نوعی دید «ماتریسی نقطه‌ای» دادند.

متاسفانه این سیستم پس از چند هفته از کار افتاد. وقتی ویلیام دوبل، مخترع اصلی این تکنولوژی، در سال 2004 از دنیا رفت هیچ سند و مدرکی از این فناوری به جا نگذاشت. بنابراین کسی قادر به تعمیر سیستم بینایی نامن نبود. در سال 2010، نامن این سیستم را از طریق جراحی به طور کلی برداشت.

پای بیونیکی که با ذهن کنترل می‌شود

پای بیونیک که با ذهن کنترل می‌شود، اولین بار در سال 2012 توسط زک واوتر، مهندس نرم‌افزار، استفاده شد. در سال 2009، پای واوتر از زانو به پایین قطع شد. این تکنولوژی که سیگنال‌های مغزی را به حرکات فیزیکی ترجمه می‌کند، برای اولین بار در سال 2003 برای پروتزهای اندام فوقانی ساخته شد. پروتز واوتر در نوع خود منحصر به‌فرد بود چراکه اولین پای پروتز استفاده شده در جهان است.

در سال 2012، واوتر به کمک این پای پروتزی موفق شد 2100 پله برج «ویلز» شیکاگو را طی 53 دقیقه و نه ثانیه بالا برود.

دست بیونیک

کمپانی پروتز «بیونیک» تاکنون پروتزهای دست خاصی را ساخته است. موتورهای جداگانه، هر مفصل را به‌ طور مستقل حرکت می‌دهد. ببیونیک برای راحت‌تر کردن استفاده روزمره 14 الگوی از پیش تعیین‌شده دارد. موتورهای فوق‌حساس سرعت و نیروی چنگ زدن دست را کنترل می‌کنند؛ بازه قدرتی این دست بیونیک طوری ظریف است که کاربر می‌تواند یک تخم‌مرغ را بین انگشت اشاره و شست خود بگیرد و طوری قدرتمند است که می‌تواند وزنه 45 کیلوگرمی را نگه دارد.

دست بیونیک کمپانی ببیونیک از سال 2010 روانه بازار شد. مدل‌های جدید دارای عمر باتری طولانی‌تر و انعطاف‌پذیرتر است.

پروژه «آیبورگ»

راب اسپنس، فیلم‌ساز اهل کانادا، تصمیم گرفت که یک چشم پروتز مجهز به دوربین بی‌سیم را جایگزین چشم راست خود کند که توانایی خود را از دست داده بود. به لطف کمپانی طراحی دستگاه‌های بی‌سیم و گروهی از مهندسان برق، اسپنس موفق به توسعه قشر پروتز چشمی شد که می‌توانست در یک فضای بسیار کوچک به اندازه کافی الکترونیک جای دهد.

دوربین این چشم می‌تواند تا قبل از اتمام باتری 30 دقیقه فیلم ضبط کند. اسپنس با استفاده از ویدیوهای گرفته شده توسط چشم مصنوعی خود یک مستند به نام «مستند آیبورگ» ساخت.