در گفتوگو با آنا بررسی شد؛
کشف مکانیسم کنترل اشتها در مغز
چرا در دوره رژیم چشمان‌مان سیر نمی‌شود؟
دانشمندان به تازگی مولکولی را شناسایی کرده‌اند که حین روزه‌داری و کم‌خوری اشتها را زیاد می‌کند و هنگام پرخوری اشتها را کاهش می‌دهد.
به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از ScienceDaily، محققان مولکول جدیدی را شناسایی کرده‌اند که در طول کم‌خوری و روزه‌داری اشتها را افزایش می‌دهد و موقع پرخوری اشتها را کم می‌کند. هدف از وجود این پروتئین تحریک‌کننده نورون‌های عصبی موسوم به NPGL، حفظ توده بدنی در وضعیت ثابت است.
طی دهه‌های اخیر، درک ما از گرسنگی به طور قابل توجهی افزایش یافته است اما این کشف همه چیز را وارونه کرده است. دانشمندان تا به امروز هورمون «لپتین» را شناسایی کرده بودند که توسط بافت‌های چربی ترشح می‌شود و نقش آن کاهنده اشتهاست؛ در حالی که هورمون «گرلین» از سوی بافت معده ترشح می‌شود و فرد را به پرخوری تشویق می‌کند.
این هورمون‌ها در عوض، میزبانی از سلول‌های عصبی در هیپوتالاموس مغز را فعال می‌کند که مرکز کنترل انرژی بدن است. یکی از دانشمندان دانشگاه هیروشیما موفق به کشف پروتئین NPGL شده است که نشان می‌دهد مکانیسم‌های گرسنگی و مصرف انرژی پیچیده‌تر از آن چیزی است که تصور می‌کنیم و پروتئین کشف‌شده نقش حیاتی و مرکزی در این میان دارد.
این محقق، پروتئین NPGL را در جوجه‌ها و زمانی کشف کرد که دید جوجه پرنده‌ها صرف‌نظر از نوع رژیم‌غذایی بزرگ‌تر می‌شوند و رشد می‌کنند. او بر این باور بود که سوخت و ساز انرژی در آنها بیشتر از چیزی است که به چشم دیده می‌شود. محققان به دنبال این بودند که آیا چنین مکانیسمی نیز در پستانداران صدق می‌کند و در نهایت دریافتند که در تمام مهره‌داران از جمله انسان می‌توان این مکانیسم را مشاهده کرد.
پژوهشگران ژاپنی در بررسی پستانداران، سه گروه موش را تحت رژیم‌های‌غذایی متفاوت قرار دادند تا میزان تغییر پروتئین NPGL را در بدن آنها مورد مطالعه قرار دهند. گروه اول به مدت 24 ساعت تحت رژیم کم‌کالری قرار گرفتند. به گروه دوم طی پنج هفته رژیم پرچرب دادند و به گروه سوم رژیم پرچرب دادند اما این دوره را تا 13 هفته ادامه دادند.
محققان در موش‌هایی که از رژیم کم‌کالری استفاده می‌کردند، افزایش قابل توجهی از پروتئین NPGL مشاهده کردند در حالی که در رژیم‌های پنج هفته‌ای رژیم پرچرب، میزان بالایی از پروتئین NPGL به چشم می‌خورد.
تحقیقات بیشتر نشان داد موش‌هایی که دارای پروتئین NPGL و ارتباط آن با شبکه نورونی هستند، در مکان‌های یکسانی از مغز مانند سایر نقاط شناخته شده، کنترل سرکوب اشتها و مصرف انرژی اتفاق می‌افتد.
پژوهشگران معتقدند که این پروتئین نقش حیاتی در این مکانیسم‌ها ایفا می‌کند و زمانی که سطح انرژی افت می‌کند، اشتها را افزایش می‌دهد و وقتی که انرژی بالایی در بدن وجود دارد، اشتها را کاهش می‌دهد و از طریق این مکانیسم، سلامت بدن و حفظ وزن متعادل بدن را تضمین می‌کند.
محققان مشاهده کردند که میزان پروتئین NPGL در موش‌هایی که کالری کمی در بدن داشتند، افزایش قابل توجهی را نشان می‌دهد. آنها نقش این پروتئین را در چنین وضعیتی، افزایش‌دهنده اشتها دانستند و از هورمون لپتین برای سرکوب اشتها استفاده کردند. آنها دریافتند که تزریق NPGL به موش‌ها اشتهای زیادی را در آنها ایجاد می‌کند.
میزان پروتئین NPGL که در دوره پنج هفته‌ای مصرف غذاهای پرچرب در موش‌ها کاهش یافته بود، در موش‌هایی که در یک دوره 13 هفته‌ای پرخوری کرده بودند، به حالت عادی برگشت.
محققان معتقدند که قرار گرفتن در معرض رژیم‌های غذایی پرچرب به مدت طولانی باعث تشدید اثرات هورمون سرکوب‌کننده اشتها (لپتین) می‌شود و بنابراین، NPGL نیز در میزان معمول منجر به افزایش وزن و چاقی می‌شود که نشان می‌دهد بدن تنها می‌تواند با فعالیت زیاد وزن خود را به حالت طبیعی برگرداند.
مترجم: ندا اظهری
انتهای پیام/
در دانشگاه آزاد شهرکرد انجام شد؛
