در گفتوگو با آنا مطرح شد؛
سیگنال‌هایی از فناوری‌های فوق پیشرفته موجودات فضایی؟
انفجارهای سریع رادیویی که چند سالی است برای بشر شناخته شده هر چه می‌گذرد رازآلودتر می‌شود. در ابتدا دانشمندان به دنبال سرچشمه‌ای طبیعی برای توضیح این امواج بودند، اما اینک نظریه‌ای کاملا متفاوت ارائه شده است.
به گزارش گروه علم و فناوری آنا از BBC، انفجارهای سریع رادیویی (FRB) فاصله بسیار زیادی از ما دارند و به‌سرعت از بین می‌روند و کسی نتوانسته به طور قطع آنها را به منشائی طبیعی نسبت دهد.
آوی لوب، متخصص اخترفیزیک دانشگاه هاروارد، همراه با همکارش منساوی لینگام در این مورد تحقیق کرده که آیا این پدیده می‌تواند «سرچشمه‌ای غیر طبیعی» داشته باشد.
از سال ۲۰۰۷ رادیوتلسکوپ‌ها حدود ۲۰ مورد از این انفجارهای سریع رادیویی را ثبت کرده‌اند. اکثر دانشمندان بر این نظرند که منشاء آنها نه در کهکشان راه شیری، بلکه در کهکشان‌هایی بسیار دورتر از ما قرار دارد.
برخلاف پولسارها یا ستاره‌های نوترونی با چرخش سریع که به طور مرتب سیگنال می‌فرستند «افآربی»ها تنها یک سیگنال با منشأ نامعلوم ارسال می‌کنند.
نشانه‌ای از تمدن‌های خارج کهکشانی؟
پژوهشگران این نظریه را بررسی کرده‌اند که آیا این امواج رادیویی سریع می‌توانند نشانه‌ای از تمدن‌های خارج کهکشانی باشند.
بر اساس این نظریه، این سیگنال‌ها ممکن است از سامانه‌‌ای دو برابر کره زمین حاصل شوند که پرتو خورشید را دریافت کرده، آن را متمرکز می‌سازند و از آن مانند یک بادبان خورشیدی برای به حرکت در آوردن سفینه‌های فضایی خود استفاده می‌کنند. علاوه بر این به خنک‌کننده‌های عظیم آبی در اندازه‌ای مشابه نیاز است.
بنا بر این نظریه، فرکانسی که بتواند چنین سفینه‌ای را به حرکت در بیاورد همان فرکانسی است که از انفجارهای سریع رادیویی حاصل می‌شود. انرژی این انفجارها می‌تواند سفینه‌ای به وزن یک میلیون تن را به حرکت در بیاورد تا به قول لینگام، مسافران این سفینه‌ها را از ستاره و کهکشانی به ستاره و کهکشان دیگر منتقل سازد.
دانشمندان می‌گویند، افآربی تنها یک تولید فرعی از این فناوری است. از آنجا که سیاره، خورشید و کهکشان مدام در حرکتند ما بر روی کره زمین تنها می‌توانیم انفجارهای سریع رادیویی را به صورت صاعقه‌ای بسیار زودگذر مشاهده کنیم، آن هم تنها در زمانی که تسلکوپ ما برای کسری از ثانیه در زاویه صحیح قرار گرفته باشد.
آوی لوب نظریه خود برای توضیح این پدیده را کم‌تر از نظریه‌های دیگر منطقی نمی‌داند و می‌گوید: «مساله علم اعتقاد نیست، بلکه شواهد است.»
او می‌افزاید: «اگر ما پیشاپیش تصمیم بگیریم که چه چیزی محتمل است امکانات خود را محدود کرده‌ایم. همیشه ارزنده است که ایده‌ها را مطرح کنیم، یافته‌ها خود درباره آن قضاوت خواهند کرد.»
انتهای پیام/
دایرةالمعارف دانشبنیانها ۹۴؛
