«ویلایی‌ها»؛ رمانی که به دوربین سنجاق شده است

علی ناصری- خبرنگار فرهنگی خبرگزاری آنا؛ نگاه متفاوت به هر موضوع می تواند جذاب باشد. «ویلایی ها» ایده ای متفاوت دارد و شاید نگاهش به جنگ خاص باشد اما ایده به هیچ وجه در مدیوم سینما قرار نمی گیرد و مضمون انتظار به هیچ وجه به مخاطب منتقل نمی شود. برای انتقال حسِ انتظار به مخاطب، فیلم به این نیاز دارد که مخاطب بداند و با کسی که کاراکتر اصلی منتظر او است، ارتباط داشته باشد.

سینما نیازمند تصویر است و وقتی مخاطب تصویری از کسانی که در انتظارش است ندارد، نمی تواند ارتباطی با کاراکترها برقرار کند و از طرفی پرداختی که به کاراکترهای زن شده است در حدی نیست که مخاطب با آنها همراه و درگیر شود. فیلمساز برای ایده خاصش که بیشتر مناسب رمان نویسی است کاراکترهایی تعریف کرده که به ناچار منفعل هستند و همین مسأله باعث می‌ شود مضمون و ایده «ویلایی ها» خارج از مدیوم سینما قرار بگیرد و مطمئناً کاراکترهایی که فقط انتظار می کشند و این انتظار به مخاطب منتقل نمی شود فیلم را برای هر مخاطبی به شدت خسته کننده می کند.

فیلمساز که به ضعف فیلمش آگاه است گه‌گاهی مخاطب را با بمباران های هوایی غافلگیر می کند اما جسارت این را ندارد که حتی یکی از کاراکترهای فیلمش را حذف کند و عدم این جسارت است که «ویلایی ها» را بیش از حد یکنواخت و خسته کننده می کند و نماهای هوایی (هلی شات) و چشم نواز نیز مشکلی از مشکلات فیلم حل نمی کند.

شخصیتی که ثریا قاسمی نقش آن را ایفا کرده است با وجود نقص هایی که دارد کامل ترین شخصیت است و ثریا قاسمی نیز بهترین بازیگر فیلم است و بازیگران دیگر از جمله پریناز ایزدیار و طناز طباطبایی که درگیر شخصیت پردازی ضعیف فیلم شده اند نیز طبیعتاً نتوانسته اند بازی خوبی ایفا کنند.

«ویلایی ها» نه فیلمی ضد جنگ است و نه فیلمی جنگی یا طرفدار جنگ و دفاع. «ویلایی ها» فیلمی است که سعی دارد با دستمایه قرار دادن موضوع جنگ مخاطبش را دچار احساسات سطحی خود فیلمساز کند و در فیلمی که ویلاها شاید نشانی از زندگی مرفه برای زنان رزمنده ها است زمین های خاکی و ماشین های گلی فقط در صحنه سازی به فیلمساز کمک کرده است که همین مسأله هم کمکی به فضاسازی فیلم نمی کند.