مسن‌ترین ورزشکار ایرانی حاضر در ریو: می‌خواستم دوباره رکاب بزنم اما نگذاشتند

هنوز از آن اتفاق تلخی که در ریو برایتان افتاد ناراحت هستید؟
ناراحت هستم، اما خب چه فایده. مسابقه است دیگر، هر اتفاقی ممکن است در آن بیفتد. آن هم در رشته‌ای مثل دوچرخه‌سواری که درصد خطر در آن بالاست. ‌ای کاش تعادلم را از دست نمی‌دادم. من در ٤٢‌سالگی این قدر آمادگی بدنم بالا بود که می‌توانستم جز ٢٠ نفر پایانی رقابت‌ها قرار بگیرم. مسیر مسابقات جوری تعیین شده بود که در تخصص من و رکاب‌زنان ایرانی بود. همیشه در المپیک‌ها مسیرهای مسطح را انتخاب می‌کنند، اما در این دوره بیشتر مسیر مسابقه سربالایی بود و رکاب‌زن «سربالایی‌رو» را می‌خواست.
علت اینکه تعادلتان را از دست دادید، چه بود؟
متأسفانه یه مقدار زدوخورد و تشنج بین رکاب‌زنان گروه ما بود که باعث شد روی کار من تأثیر بگذارد. دو دوچرخه‌سوار خارجی با هم رقابت بدی داشتند و با فاصله یک تارِ مو آمدند از کنار من رد شدند. این در حالی بود که ٥٠ متر مانده بود تا من به آن سراشیبی تند برسم. من برای اینکه سر پیچ زمین نخورم ترمز گرفتم که ناگهان لاستیک‌های چرخم قفل کرد، افتادم و به تنه درخت خوردم. من ١٤٠ کیلومتر اول را که روی سنگ‌فرش بود و مسیری بود که برخلاف تمرینات ما در ایران بود، عالی رفتم درست وقتی که می‌خواست مسیرهای سربالایی شروع شود، منحرف شدم.
چرا از آن به بعد بلند نشدید و مسابقه را ادامه ندادید؟
قانون مسابقات در حالت عادی می‌گوید اگر دوچرخه‌سواری بیفتد تا ٥٧ دقیقه فرصت دارد که خودش را به گروه برساند این قانون برای المپیک به ١٥ دقیقه رسیده بود. اتفاقا من بلند شدم و بعد از هفت دقیقه خودم را به گروه رساندم، اما متأسفانه کمک‌داور مانع از ادامه حرکت من شد و اجازه نداد رکاب بزنم.
یعنی در دوچرخه‌سواری هم ناداوری می‌شود؟
اگر بعضی‌ها نگویند که دنبال توجیه کارم هستند، بله، واقعا ناداوری شد. تأخیری که من داشتم هنوز به ١٥ دقیقه قانونی هم نرسیده بود، اما کمک‌داور گفت که با دستور سرداور این کار را کرده است. در دوچرخه‌سواری وقتی ٢٠ ثانیه هم عقب بیفتی مسابقه را از دست داده‌ای. به خدا من بلند شدم تا حداقل از خط پایان رد شوم که بعد رسانه‌ها جو درست نکنند که بگویند دوچرخه‌سوار ما به خط پایان هم نرسید، اما متأسفانه نگذاشتند و اوت شدم.
شما مسن‌ترین رکاب‌زن در المپیک ریو بودید؟
بله، در دوچرخه‌سواری همه در ٣٤ یا ٣٥‌سالگی خداحافظی می‌کنند، اما خدا را شکر، من تا الان توانایی این را داشتم که ادامه بدهم. من به‌ عنوان بهترین نفر ایران در مسابقات انتخابی برای دومین‌بار به المپیک رفتم. این را هم می‌توانم به‌صراحت بگویم با این سنم پاک‌ترین دوچرخه‌سوار کشور از لحاظ مبارزه با دوپینگ هستم. برای مسابقه تایم‌تریل انفرادی المپیک هم قرار بود آروین گودرزی رکاب بزند، اما او خودش نخواست در مسابقه شرکت کند. این در حالی بود که من آن روز که منحرف شدم و افتادم، کمردرد شدید گرفتم. اگر هر دوچرخه‌سوار دیگر در کشور شرایط من را داشت، نمی‌توانست با آن کمر‌درد مسابقه بدهد.
الان چه برنامه‌ای دارید به فکر خداحافظی نیستید؟
چرا من هم باید بروم. به‌هرحال ٤٢ سالم است. فعلا که تا آخر فصل با تیم شهرداری قرارداد دارم؛ اما بعد از آن به احتمال زیاد خداحافظی می‌کنم.
دوچرخه‌سواری ایران در تاریخ حضورش در بازی‌های المپیک هیچ عنوان چشمگیری نداشته چه کار باید کرد که از این شرایط بیرون بیاییم؟
تا زمانی که بسترسازی مناسب برای استعدادیابی در این رشته در کشور صورت نگیرد، ما در المپیک هیچ‌چیز نمی‌شویم. ٩٥ درصد این قضیه به موضوع استعدادیابی برمی‌گردد. ما باید حداقل ١٠٠ نفر استعداد خوب را در ایران شناسایی کنیم تا از این تعداد ١٠ نفر را بیرون بکشیم که حداقل آینده ١٠ سال ما را پشتیبانی کند. اما نه امکانات و بسترش هست و نه شناخت و آموزشی درباره این رشته. با وضع جاده‌هایی که ما داریم، خانواده‌‎ها اصلا اجازه نمی‌دهند بچه‌هایشان تمرین کنند. نتیجه‌اش این می‌شود که هر ٣٠ سال یک بار، یک نفر مثل قادر میزبانی بیرون می‌آید؛ تازه آن هم مربی بالای سرش نیست.